Adil Bali

                                                                Büyükada Saat Meydanı Bir adada yaşamak, adalı olmak nasıl bir duygudur? Bu sorunun cevabı benim için aslında çok karışık ve derindir. Fakat sizi yormaya niyetim yok. Tek cevapla yetineceğim; özgürlük. Yalnızlık, uzaklık, özgürlük, aidiyet, çok kültürlülük, çoğulculuk, çocukluk birçok kişi bunlardan birini seçebilir. Prenslerin sürgün ve tutsak edildiği Adalar’da, ben özgürlüğü seçtim. Size şöyle bir örnek vereceğim. Adada yaşadığım güzel yıllarda İstanbul’a (kimi şehre der, kimi karşıya) indiğimde kalabalık saatlerde otobüsün boş gelmesini beklerdim. Sıkış tıkış otobüslere binemezdim. Boş ada sokaklarında kimseye değmeden özgürce dolaştığımız kalabalık ortamlarda bulunmadığımız için insanların tost gibi birbirinin üzerinde olduğu otobüslere binmez birisi boş gelince...

  Bazı insanlar şövalye ruhludurlar. Hiçbir şey, hiçbir toplum baskısı söylemi onları korkutmaz. Hayranımdır böyle insanlara. İlkleri yaşayan, yapanlardır toplumun en önünde koşanlardandır şövalye ruhlular. Bu insanlar ölürler, öyle bırakmazlar bedenlerini toprağa gömülüp çürüsün diye. Ölü bedenleriyle öğretmeye, bilme insanlığa hizmet ederler. Ölümünden sonra da tıp öğrencilerine kadavra olarak eğitim vermeye devam eden Dr. Kriton Dinçmen gibi.. 2008’de son nefesini verdikten 14 yıl daha bedeniyle derse devam eder. Dersini vermiştir o bedenin de artık dinlenmeye ihtiyacı vardır. Hak ettiği bir törenle aşık olduğu, her kitabında bahsettiği, doğduğu Heybeliada’nın topraklarına gömülür. Bundan sonra kendime de ödev, o çok değerli kitaplarını alıp hocayla kitapları üzerinden tanışmak olsun. Heybeliada Rum Ortodoks Mezarlığına son yolculuk Dr. Kriton Dinçmen’i iyice tanımak için bundan sonrasını Tıp ve Psikiyatri tarihçisi, Fatih Artvinli’nin güzel paylaşımına bırakıyorum: Kriton Din...